У блiзкiм ад сталiцы Дзяржынску наш маленькi звяздоўскi дэсант быў не раз i нават не два. Сустрэчы з падпiсчыкамi (у тым лiку патэнцыйнымi) ладзiлiся i ў вялiкай актавай зале райвыканкама, i ў невялiчкай на электрамеханiчным заводзе, на швейнай фабрыцы "Элiз". А можна было б — i на першым аддзяленнi паштовай сувязi: зала там вялiкая, утульная, столiкi з крэсламi ёсць, народу шмат.

— З 10 лютага прымаем усе плацяжы, — патлумачыла начальнiк раённага вузла паштовай сувязi Людмiла Аляксандраўна Шыманская. — Да таго ж людзi насенне ў нас прывыклi купляць. Зручна: усё ў адным месцы.

І месца гэтае — пошта. Яна, што ў Дзяржынску, што ў вёсцы Касiлавiчы, дзе ў нас, кажуць, шмат чытачоў-падпiсчыкаў, апроч iншага — цэнтр зносiн: тут сустракаюцца, абменьваюцца навiнамi, раяцца, вырашаюць праблемы. Тут, як мы адразу ж паспелi адчуць, вельмi своеасаблiвая атмасфера — людская, цёплая. Хоць i рабочая. Ствараецца такая, як правiла, не ў адзiн дзень, вялiкiмi намаганнямi, але ж, што цалкам магчыма, адным чалавекам: у першым аддзяленнi паштовай сувязi Дзяржынска — яго начальнiцай i нашай даўняй i вернай падпiсчыцай.

Падчас папярэднiх прыездаў з Зiнаiдай Фёдараўнай мы сустракалiся. На гэты раз — на жаль, не пашчасцiла. Але ж, як патлумачылi яе калегi-паштавiкi, на Дзяржыншчыне ў нас тыраж стабiльны, прыхiльнiкi газеты i роднай мовы тут былi i ёсць (а якiя настаўнiкi!..), карткi на розыгрыш прызоў дасылаюцца, таму цалкам магчыма, што мы завiтаем сюды яшчэ. I з суперпрызам.

Каму не шанцуе на iх, дык гэта Стаўбцоўшчыне: i хацелася б прыехаць сюды, наладзiць сустрэчу з падпiсчыкамi, з паштавiкамi, але ж з пустымi рукамi неяк няёмка. Тым больш, што, як патлумачыла начальнiк вузла паштовай сувязi Раiса Iванаўна Шыдлоўская, у раёне любяць газету.

— Усяго — каля 700 падпiсчыкаў. Найбольш, — патлумачыла яна, — у аддзяленнях сувязi Шашкi, начальнiкам там Тамара Мiкалаеўна Дударэвiч, у Заямным — Раiса Вiктараўна Бiрукова, Стары Свержань — Нiна Мiхайлаўна Турко, у нашым гарадскiм аддзяленнi, якiм кiруе Алена Леанiдаўна Сянюк… Стараемся трымаць тыраж. У тым лiку i "Звязды". Бо гэта ж некалi чалавек афармляў падпiску адзiн раз на ўвесь год. Цяпер — хто на месяц, хто на квартал. I ўжо паштальёну трэба, па-першае, без прэтэнзiй дастаўляць перыёдыку, а па-другае, не-не ды i нагадаць, каб нiхто не забыўся працягнуць падпiску.

А заадно (гэта ўжо мы нагадваем) — высылаць свае карткi на розыгрыш прызоў. Бо пашанцаваць можа…

У тым лiку i нам. На сустрэчу — цi ў самiм гэтым райцэнтры, цi ў той жа слыннай Мiкалаеўшчыне, у Налiбоках, Прудах, Лiтве, Залужжы… Нас, паверце, не спалохаюць нi дарогi, нi адлегласцi. А вось што можа…

Як зараз памятаем мiнулую сустрэчу ў Iвянцы: паўнюткую актавую залу пасялковага Савета, твары i выступленнi людзей, вiктарыну з розыгрышам нейкiх сцiплых прызоў i твар жанчынкi, якая потым сказала: "Во, усе нешта выйгралi, а я 20 гадоў "Звязду" выпiсваю — мне нiчога не далi".

Крыўдна было ёй. А як жа няёмка нам: прагледзелi", не заўважылi чалавека — адмовiцца цяпер ад падпiскi…

Таму, вiдаць, яшчэ раз апынуўшыся ў той жа зале, шукалi найперш знаёмыя твары…

Многiх, на жаль, не бачылi: некаму не выпала прыйсцi на сустрэчу, нехта, магчыма, не змог дабрацца… Але ж галоўнае, што i на гэты раз людзям не хапiла крэслаў.

У першых радах, як i трэба было чакаць, сядзелi нашы шчаслiўчыкi ў атачэннi "групы падтрымкi" з лiку суседзяў — прыгожыя людзi! Вера Бранiславаўна Спiрыдовiч нарадзiлася тут, у гэтым мястэчку, выйшла замуж за вайскоўца, разам з iм дзе толькi не жылi (пераважна — у Расii), а вось пасля — вярнулiся дамоў, у Беларусь.

— Мову, як паветра, — гаварыла Вера Бранiславаўна, — не заўважаеш, калi яна ёсць, калi даступная, калi ты ў любую мiнуту можаш яе пачуць, купiць газету, узяць з палiцы кнiжку. А вось калi няма… Нам з мужам яе вельмi не хапала. Таму першае, што зрабiлi, прыехаўшы, — выпiсалi "Звязду". — Чытаем у ёй усё. Мне як гаспадынi патрэбныя i даспадобы "Хатняя энцыклапедыя", "Крынiчка" (у нас 17 сотак зямлi), "Прамыя лiнii" з парадамi дактароў… У мужа болей часу. Ён сканворды вашыя любiць, крыжаванкi… Дарэчы, гэта ён прачытаў, што я тэлевiзар выйграла. Дарагi падарунак…I памяць. Але галоўнае, за што мы ўдзячныя газеце, — за мову. Мы вярнулiся да яе, успомнiлi…

У тым, што гэта не проста словы, усе прысутныя маглi пераканацца тут жа, калi ў размову ўступiў гаспадар i на добрай беларускай расказаў пра тое, што родам ён з Вiлейшчыны, што вырас, можна сказаць, пад "Звяздой" (гэта значыць, што газету заўжды выпiсвалi бацькi), што з 19 гадоў i да выхаду ў адстаўку беларускай мовы, лiчы, нiколi не чуў, а помнiў заўсёды. I, дарэчы, сярод людзей iншых нацыянальнасцяў не сустракаў тых, хто ад роднай так лёгка адмаўляўся б — толькi мы, беларусы… На вялiкi жаль. Таму, маўляў, i ўдзячны газеце за крытычныя артыкулы, за тое, што "Звязда" не проста трымаецца свайго, яна, як можа, баронiць, адстойвае мову.