Газета «Звязда» Вяскоўцы пошту не мінаюць (№33 за 18 лютага 2012 года)

…Сюды прыходзяць, каб адправіць паштоўку, купіць любімую газету, заплаціць за тэлефон і іншыя паслугі. Тут стэлажы са свежай прэсай, латарэі, банкаўскія прапановы. Тут у продажы тавары першай неабходнасці… Тут усё, як у горадзе і нават без чаргі. А ў аддзяленні сувязі вёскі Гуды, што на Лідчыне, нават …без кліентаў увогуле. Прынамсі, калі я прыехала.

— Людзі маразоў баяцца, — выказала меркаванне гаспадыня, начальнік аддзялення сувязі Тарэса Бараноўская. — У звычайныя дні і перадыхнуць бывае няма калі. Кожны дзень з райцэнтра прыходзіць машына — прывозіць газеты, паштоўкі, лісты. Трэба паспець прыняць іх ды адправіць тыя, што "паедуць" ад нас — у горад ці іншыя населеныя пункты.

У аддзяленні сувязі аказваюцца ўсе паслугі: і грашовы перавод можна адправіць, і крэдыт аформіць, і шмат што набыць. Прычым цэны тут ніжэйшыя, чым у крамах, таму вяскоўцы любяць сюды заходзіць: глядзіш — і за святло заплацілі, і таннейшую шакаладку купілі. А яшчэ па адмысловым каталозе можна заказаць сабе тавары айчынных вытворцаў — шкарпэткі, калготкі, кашулі, іншыя патрэбныя рэчы. Само сабой — можна падпісацца на любімыя выданні.

— Вялікіх праблем тут, можна сказаць, няма, — гаворыць Тарэса Бараноўская. — Ёсць кола людзей (у іх ліку і пенсіянеры), якія заўсёды атрымліваюць свае любімыя газеты, часопісы… Шмат чытаюць нашы настаўнікі. Ды і да тых, хто, можа, не вельмі і хацеў бы, падыход можна знайсці… Мне неяк трэба было кліенту рэшту даць, а дробных грошай, як на ліха, няма. Кажу: "А давайце, я вам цікавае выданне на месяц выпішу?" Згадзіўся чалавек. Што цікава, на наступны месяц ужо сам папрасіўся прадоўжыць падпіску… Нам застаецца толькі дастаўляць своечасова.

Лёгка гэта сказаць…

Гудскае аддзяленне сувязі абслугоўвае 8 населеных пунктаў: гэта прыкладна 900 чалавек. Амаль кожны другі тут выпісвае газету ці часопіс. Падпісчыкаў шмат, а паштальёны толькі два. Таму цікава было даведацца, як спраўляюцца яны са сваёю працай. А паколькі работа ў іх не "кабінетная", давялося і мне паспытаць паштальёнскага хлеба.

…Яшчэ да абеду Яніна Банцэвіч ужо разнесла палову пошты. Здавалася б, вялікая сумка павінна апусцець, але яна ўсё роўна цяжкая: акрамя газет і лістоў, там — заказы вяскоўцаў.

— Людзі, якія не маюць дзяцей ці далёка жывуць ад крамы, просяць купіць ім прадукты, — тлумачыць паштарка. — Язык не паварочваецца адмовіць людзям.

Адразу відаць, што Яніна Віктараўна — чалавек добразычлівы, шчыры, сумленны. А без гэтага тут не абысціся: акрамя прэсы, даводзіцца разносіць і пенсіі. У дзень паштальён праходзіць ад 16 да 20 кіламетраў.

— Я люблю хадзіць, таму хутка прывыкла, — дзеліцца жанчына. — Толькі зімою цяжэй… Ды калі маразы вялікія. А летам — сеў на ровар ды паехаў.

- А не баяцеся — адна?.. Дні кароткія…

— Па характары я не палахлівая, — гаворыць жанчына. — Ды і няма тут чаго баяцца: мяне ж кожны сабака ведае. Таму, калі не дай Бог што, будзе каму заступіцца.

Па спецыяльнасці Яніна Банцэвіч — аграном. На пошце ўжо пяты год.

— Працаваць з людзьмі — гэта заўсёды цікава, — прызнаецца яна. — Гэта маё…

Карацей, усё ў Гудах, як і ўсюды: пошта працуе, на газеты людзі падпісваюцца. І атрымліваюць іх нават падчас маразоў, бо сувязь на тое і сувязь, каб злучаць, каб яднаць, каб дапамагаць ім у вырашэнні любых праблем. У любое надвор'е.

Газета «Звязда» (№33 за 18 лютага  2012 года)