Газета «Белорусская нива» «Марафон» для паштальёна (№222 за 30 ноября 2010 года)

Паштальён Галіна Мікліс прачынаецца раней за варнянскіх гаспадынь. Патрэбна прыгатаваць сняданак і выправіць на працу сына, механізатара мясцовага СПК. Потым, апрануўшы фірменную куртку і гумавыя боты (на дварэ ж дождж), напрасткі ідзе ў цэнтр, дзе пад адным дахам з амбулаторыяй і аптэкай месціцца аддзяленне паштовай сувязі.

Яно адчыняецца ў дзевяць гадзін раніцы, калі паштовая машына прывозіць карэспандэнцыю і перыёдыку. Дарэчы, пісьмы, паштоўкі-віншаванкі і зараз прыходзяць у вясковыя хаты, хоць і не так шмат, як раней. Адпрацаваўшы на пошце 38 гадоў, Галіна Іванаўна памятае часы, калі перад святамі паштоўкі не ўмяшчаліся ў сумку. Ды і газет выпісвалі шмат — для пятнаццацігадовай дзяўчынкі, якой прыйшла яна ў 1972 годзе працаваць на пошту, гэту ношу было не падняць.

Пачынаецца сарціроўка — “хадавічок” падказвае паштальёну, у якім доме якое выданне чакаюць. Сёння на ўчастку Галіны Мікліс 150 падпісчыкаў, палова з іх — пенсіянеры.

Паўгадзіны — і сумка запоўнена. На гэты раз, лічыць Галіна Іванаўна, ёй пашанцавала — у дарогу выпраўляецца на паштовым аўтамабілі. Звычайна штодзённы шлях у 20 кіламетраў пераадольвае на іншым службовым транспарце — веласіпедзе, а зімой і ў такую слоту, як сёння, — пехатой. І толькі адзін раз на месяц — на машыне ў кампаніі з узброеным ахоўнікам і шафёрам. Таму што вязе разам з газетамі і пісьмамі пенсію вяскоўцам.

У машыну мы загружаем некалькі мяшкоў з камбікормам, іншыя тавары. Некаторыя жыхары загадзя заказалі іх паштальёну.

Першая наведвальніца спыняе нас ля аддзялення сувязі. Жыхарка Варнян Ядзвіга Ігнатовіч прыйшла ў магазін, а грошай не хапіла. Задаволеная, што паспела застаць паштальёнку на месцы, распісваецца ў ведамасці за атрыманую пенсію і спяшаецца ў магазін.

Наш шлях ляжыць далей — па Варнянах, потым у Стаўбуры, Карвелі, Дубнікі. І ў панскае памесце Мінейкаў, у якім Генрык Сянкевіч напісаў свой знакаміты твор «Пан Валадыеўскі». Пасля вайны тут быў дом-інтэрнат для людзей з псіхічнымі захворваннямі, а зараз у двухпавярховым будынку жывуць вяскоўцы. Заходзіцца брэхам невялічкі сабачка, але, пазнаўшы паштальёнку, змяняе гнеў на міласць і ласкава віляе хвастом — сустракае.

Чакаюць Галіну Іванаўну ў маленькай вёсачцы Лынкішкі. Пакуль паштальёнка пералічвае грошы і дастае з сумкі газету, яна паспявае перакінуцца з гаспадарамі некалькімі словамі: пераказвае варнянскія навіны, перадае паклоны ад сяброў і родных. А па дарозе расказвае пра мясціны і людзей, з якімі мне пашчасціла ў гэты дзень спаткацца. І я заўважаю: Галіна Іванаўна любіць сваю маленькую радзіму, ганарыцца ёю.

Апошні пункт нашага маршруту — хутар Анаполь. Гаспадары сустракаюць паштальёна на падворку — бачна, што даўно чакалі.

Даставіўшы ўсю пошту адрасатам, кіруемся дадому. На дварэ прыкметна шарэе — цемра наступае спакваля, але неадольна. Галіна Іванаўна спяшаецца дадому, дзе яе чакаюць клопаты па гаспадарцы. А заўтра — зноў пераадольваць кіламетры дарог, даносіць кожнаму навіны і доўгачаканыя вестачкі ад родных.