Пресса о нас / 18.06.10

Газета «Звязда» «Без «Звязды« як без хлеба» (№117 за 18 июня 2010 года)

На гэты дзень мы, як і раней, прымеркавалі ўручэнне прызоў. Прынамсі, каляровы тэлевізар "Віцязь" па выніках мінулай падпісной кампаніі выйграў Міхаіл Вікенцьевіч Жэбрак. Што важна — сябар газеты з больш чым саракагадовым стажам. "Звязда", як прызнаўся, была для яго (ды і засталася…) адным з самых надзейных дарадцаў на ўсіх этапах жыцця: і тады, калі працаваў старшынёй калгаса на Ваўкавысчыне, і тады, калі займаў пасады начальніка ўпраўлення сельскай гаспадаркі, старшыні райвыканкама, першага сакратара райкама партыі… І тады, калі быў абраны дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР 12-га склікання, намеснікам старшыні камісіі па нацыянальных пытаннях, калі стаў пастаянным паўнамоцным прадстаўніком краіны пры статутных органах СНД…

Цяпер Міхаіл Вікенцьевіч на заслужаным адпачынку. Але ж не без спраў.

— Вельмі непакоіць сённяшняе жыццё, — прызнаўся спадар Жэбрак, — заняпад роднай мовы, тое, што людзі, асабліва маладыя, не ведаюць гісторыі. Да слова неяк прыйшлося, папрасіў назваць нашых знакамітых людзей. Сказалі — Іван Грозны, Пётр Першы… Дык я во падрыхтаваў вам артыкул. Называецца "Гістарычныя постаці і суверэнітэт Беларусі"… Для мяне, ведаеце, самы вялікі гонар — быць надрукаваным у газеце "Звязда".

Як высветлілася (і гэта, відаць, натуральна), Міхаіл Вікенцьевіч асабіста знаёмы з многімі звяздоўцамі — і тымі, што працавалі ў газеце раней, і тымі, што працуюць сёння. Цалкам магчыма, што зносіны гэтыя падштурхнулі і самога напісаць (прычым на беларускай мове) выдаць кнігу "Перад мінулым схіляю галаву".

— А наогул, — прызнаўся спадар Жэбрак, — жыву, як і ўсе людзі жывуць. Зімой — у горадзе, летам — на дачы. Пабудавалі там дамок, пасадзілі сад (гэта ўжо трэці ў маім жыцці), вырошчваем усе тутэйшыя культуры. Я па адукацыі аграном, родам з простай сялянскай, прытым шматдзетнай сям'і. Так што працы ніякай не баюся — магу і з сякерай, і з касой… Хоць з касілкай яно, ведаеце, лягчэй…

Што да прыза ад газеты "Звязда", то ён, як пры-
знаўся Міхаіл Вікенцьевіч, быў поўнай нечаканасцю (квіток на ўдзел у розыгрышы пасылала жонка), але ж вельмі прыемнай!

Быў пры нас на сталічным паштамце і яшчэ адзін каштоўны прыз — кухонны камбайн — для паштальёна аддзялення паштовай сувязі № 4 Вольгі Савіч, а таксама што-кольвечы з драбязы: бейсболкі і майкі з лагатыпам газеты, нататнікі, ручкі, календары — тое, што заўсёды з задавальненнем (і з надзеяй на далейшае сяброўства!) уручаецца нашым падпісчыкам, іх дзецям, унукам.

"Звязда" — гэта любімая газета, любімая мова, — прызналася, прынамсі, мінчанка Вера Антонаўна Урбан, — але ж каб таннейшая была… Некалі, ведаеце, я яе адразу на год выпісвала, потым на паўгода, на квартал, цяпер — толькі на месяц… Адзін раз была забылася, дык мне дзяўчаты на 68-й пошце самі выпісалі… Так прыемна было!.. Не хочацца расставацца з газетай, без яе ж як без хлеба…

Выказвалі чытачы і іншыя пажаданні: каб буйнейшыя шрыфты (асабліва на крыжаванках), каб меней балансаў, каб больш аналітыкі і эканомікі, каб меней памылак…

Грэх было не скарыстацца магчымасцю і не правесці сярод наведвальнікаў нашага стэнда маленькі конкурс на лепшую байку альбо анекдот. У лідары выйшлі два. Першы. Кабета перад люстэркам мерае новае футра. Дзеці пытаюць: мама, гэта татка табе купіў? Тая ў адказ цяжанька ўздыхае: калі б я, маўляў, на татку спадзявалася, у мяне б і вас не было… Другі. Дзядзька адзін даў у газету аб'яву, што прапаў сабака, і таму, хто знойдзе, прыз — тысяча долараў. Назаўтра хацеў даведацца, ці ёсць якія навіны. І… не змог, бо ўся рэдакцыя пайшла… шукаць сабаку.

У адрозненне ад таго калектыву наш па-ранейшаму працуе — над выпускам газеты. То не забудзьцеся падпісацца і даслаць сваю картку на розыгрыш прызоў. Не факт, што выйграеце — у гэту падпісную кампанію… Факт, што тым самым падтрымаеце тое, што насамрэч мае вострую патрэбу ў падтрымцы — родную мову ў родным народзе.